Το μυαλό έχει γίνει
ευάλωτο στην αμνησία
μια τραγική δυσαρέσκεια
της μνήμης αναβιώνει την τύψη,
Και το φιλί παραμένει
ανυδρο στα χείλη μου.
αναζητά όλη αυτή την προσοχή
που υιοθέτησαν τα ψέματά σου.
Η μνημη
ξύπνησε με κομμάτια ψευδαισθήσεων
ατάκτως
σπαρμένη
για να μην τεντώσει
κανένα δάκρυ
της συμπόνιας.
Εφιάλτες κατά την κατάκλιση,
με πινελιές γαλήνης
Αυτή η άκρη των επιθυμιών
θέλει να εκραγεί
ούτως ή άλλως.
Η νύχτα στρέφεται όπως
ο κόσμος στις μέρες της
Και πάντα εγώ ξυπνάω
με αυτή την καταραμένη κλήση
ξυπνάω τα
"ποτάμια της Βαβυλώνας".
Δεν μπορώ να βρω το μονοπάτι
που με οδήγησε σε εσένα
Τα χαρούμενα χέρια σου
χάθηκαν στο σκοτάδι
Κοιτάω ανάμεσα στα σύννεφα
και ανάμεσα στα μαξιλάρια
βρίσκω
ένα κομμάτι μοναξιάς.
"Οι λέξεις δεν φτάνουν όταν αισθανόμαστε κορύφωση
και αισθανόμαστε ευάλωτοι όταν μας καλεί η ευθύνη".
Copyright ® Evaggelos Iliopoulos
All Rights Reserved
