Αχ, αυτή η σιωπή ...
Δεν γνωρίζω καμία βαθύτερη
μορφή λανθάνουσας συγκίνησης.
Αυτό το αχανές βλέμμα
που δεν καταλαβαίνει τίποτα,
το κενό ενός υπνοδωματίου,
την ηχώ που
πλαισιώνει ένα πεδίο ...
Αυτό το μικρό άσημο λουλούδι
που γεννήθηκε σε κάποιο
κενό της γης.
Εκεί γεννιούνται οι στίχοι μου,
ο πόνος μου μετριάζεται,
η αγάπη μου πολλαπλασιάζεται ...
σαν να ένιωθα
ανώδυνα συναισθήματα,
να δω όλα τα χρώματα
που περιέχει το σκοτάδι,
να βιώνουν την απίστευτη
βεβαιότητα ότι ζουν
πλήρως την ψυχή μου.
Δεν υπάρχει λόγος
να φοβάσαι
να βιώνεις σιωπή.
Δεν είναι πόνος,
καμία αιμορραγία,
κανένα κλάμα,
Είναι απλά μια επιλογή,
είναι τα όνειρα των φύλλων
που κάνουν λάθη.
Και στις κραυγές της σιωπής μου
που σπάνε κάθε παράθυρο
του στήθους μου
τελικά εκεί μπορώ να αναγεννηθώ,
να νιώσω όλες τις μυρωδιές,
να ασκήσω όλα τα ρήματα ...
Έτσι περπατώ,
μες την βαθιά τη σιωπή μου
στην βαθύτατη αγάπη μου,
σε ένα παράξενα
τέλειο μίγμα.
Copyright ® Evaggelos Iliopoulos
All Rights Reserved
